Dag 30: Ribera - Agrigento

KM 47/1.283 - HM 588/14.479

Ik ontwaak met muziek. In mijn onderbewustzijn hoor ik een muziekkorps. Het geluid komt mijn kant op. Hoe kan dat nu ? Ik logeer immers in Ribera, dat net zo goed Necropolis had kunnen heten. Hier gebeurt immers nooit iets. Het moet haast wel met mij te maken hebben.

Dan schiet mij te binnen dat het weer de tijd van de jaarlijkse lintjes-regen is. Zou het dan ten langen leste zover zijn ? Eindelijk Willy’s waardering voor mijn inspanningen als chauffeur van het invalidenbusje van het plaatselijk verzorgings-tehuis ? Het waren immers 2 fantastische dagen. 

Ik trek gauw mijn minst bezwete setje aan en stel mij vol verwachting op bij de deuropening. In de verte nadert de optocht. Het lijkt wel of ik daar Burgemeester Visser (what’s in a name) van Katwijk zie. De muziek komt steeds dichterbij en mijn hart klopt sneller…maar een deceptie volgt, de fanfare gaat gewoon mijn deur voorbij. Kick-out Zwarte Piet wel en uw verslaggever niet ???

Zonder koninklijke onderscheiding zet ik mij mokkend op de fiets. Het duurt echter niet lang of de volgende optocht dient zich aan. Enkele honderden wielrenners, voorafgegaan door politie met sirene. Ik raak onvermijdelijk verstrikt in het peloton en houd mijn benen wijselijk stil, om het ego van de Italiaanse gesoigneerde heertjes niet te krenken. 

Het houdt niet op, want in Montallegro, waar ik stop voor de koffie, staat alweer een menigte langs de kant mij toe te juichen. Weer helaas, want ze staan daar voor een glanzparade van antieke auto’s. Als liefhebber van klassiekers, maak ik uiteraard een rondje langs de opgestelde auto’s. Eén van de pronkstukken is een lichtblauwe Fiat 600. De Italiaanse eigenaar vertelt mij dat hij de auto heeft gekocht van een “Veldwachter uit Boskoop”. Dat kan kloppen, want het karretje staat in Nederland ook wel bekend als de Fiat Hermanski “Kruizenkijker” (vanwege de draairichting van de deuren); dit is namelijk het automobiel waarin mijn zwager mijn oudste zuster verleidde.

Ik vervolg deze enerverende dag en fiets langs het natuurpark Torre Salsa verder richting kust. Ook vandaag stuit ik weer eens op een afgesloten brug. Deze keer laat ik mij niet tegenhouden en sleep eerst mijn bagage en daarna mijn fiets naar de andere kant.

Verderop komt de route langs een punt met fantastisch uitzicht over de Scala dei Turchi, een oogverblindend witte rotsformatie met sierlijk golvende lijnen die zich boven de azuurblauwe zee en het goudgele strand verheft. De naam “Trap van de Turken” herinnert aan de invallen van immigrerende piraten, die wij in Nederland ook kennen uit de meer recente geschiedenis.

Ik moet nu helaas naar boven fietsen. En the only way up blijkt een soort snelweg te zijn. Ik weet niet zeker of ik hier mag fietsen (blijkens wat opgestoken middelvingers van automobilisten niet), maar ik heb geen keus. Ter verhoging van de feestvreugde is ook nog 1 weghelft afgesloten, ik ga als een slak omhoog en auto’s kunnen mij nauwelijks passeren, waardoor ik weer veel vrienden maak.

Tenslotte stopt ook mijn iPhone (oververhit, net als het baasje), zodat ik ouderwets de weg moet vragen. Uiteindelijk toch aangekomen bij mijn overnachtingsadres vrees ik zeer, als de gastvrouw mij richting een duister keldergewelf begeleidt. De angst is volkomen misplaatst, want het blijkt een schitterend appartement, inclusief uitzicht, piano (bij deze solo-reis overbodig), wasmachine (hard nodig) en zelfgebakken koekjes (dik-verdiend).