Dag 12: Lamezia Terme - Vibo Valentia

KM 55/473 - HM 786/5.368

Een crematorium. Daar doet het gebouw waar ik wakker word nog het meest aan denken. Ontworpen door een architect die cum laude afgestudeerd is in Sovjet bouwkunst. Betonrot en loslopende, overal urinerende zwerfkatten maken het plaatje compleet. Maar als enige bewoner van dit spookcomplex is er in ieder geval rust ! Niet dus, want er blijkt nog 1 familie, pal boven mij te wonen. Zo’n gezin waarin de kindertjes als Italiaanse prinsjes worden behandeld en “foei” de ultieme correctie is. Ze stampen, ruziën en schreeuwen tot een uur of 12 en gaan dan, net als ik, uitgeput slapen.

Ik ben merkwaardigerwijs toch goed uitgeslapen als ik de dag begin. Het is vrij koud, dus ik trap stevig door. Het eerste stuk is een landweggetje rondom het vliegveld dat hier blijkt te zijn. Lamezia International Airport is de welluidende naam. Ik kom al bijna tot de conclusie dat dit Lelystad 2 is, als er een Ryanair over mijn hoofd scheert. Waarschijnlijk hebben hun marketing-boys dit als “Napels-Zuid” in de markt gezet. Verder staan er alleen blus-vliegtuigen die nu zeker niet, maar in de zomer waarschijnlijk wel nuttig zijn.

Even verderop stuit ik op een afgesloten brug, die zo te zien, stamt uit de Tweede Wereldoorlog. Net zoals de Gebroeders Temmes, pleeg ik een dappere verzetsdaad door deze brug gewoon over te steken..

Ik fiets vandaag door het bergachtige achterland. Veel landbouw en olijfbomen. De kleuren van de Primavera zijn overal aanwezig en maken het weer tot een aangename fietsrit. Na een kilometer of 25, met wat kleine beklimmingen, volgt een lange gestage afdaling van 15 kilometer. Ik daal helemaal tot zee-niveau naar het fraaie plaatsje Pizzo, een havenstadje aan de Golf van St. Eufémia. Daar drink ik met een dubbele espresso mijzelf moed in voor het laatste stuk, want de slotklim maakt deze dag tot een zware.

.

Dat is weer zo’n fijne kurkentrekker, alleen dit keer omhoog. Een eindeloze klim van 14 kilometer. Ik worstel om boven te komen, als ik in de berm een gegrom hoor. Ik schrik me rot en denk aan een hond. Het blijkt echter een levensgroot wild zwijn te zijn. Ineens kan de plaspauze wel wachten en stamp ik op de pedalen. Gelukkig blijft hij zitten, want het gebied is verder volkomen verlaten.

Helaas voor mijn 2 beste vrienden, die mijn verzameling sigarenbandjes zouden erven, ben ik dus niet aan stukken gescheurd en bereik ik mijn bestemming Vibo Valentina. Voor het eerst sinds Napels niet aan zee. Wel een fijne B&B met een mooie kamer, dus mij hoor je  niet klagen ! Een ander voordeel van zo’n provincie-hoofdstadje is dat ik eindelijk weer eens op een christelijke tijd kan eten. De kantine van het plaatselijk ziekenhuis serveert namelijk doorlopend overheerlijke pasta’s voor weinig. Als Il Dottore hier komt eten, zal het vast wel gezond zijn !