Dag 26: Trapani

Vandaag fietst uw verslaggever niet, maar strijdt hij tegen zijn imago van cultuurbarbaar. Op het programma staat een bezoek aan Erice, het naar verluid mooiste Middeleeuwse stadje van Sicilië.

De handigste manier om daar te komen, is per funivia, een kabelbaan met gesloten gondels. Deze is net 1 dag geleden weer geopend voor het seizoen. Aangezien ik aldaar mijn fiets niet onbeheerd achter wil laten, overbrug ik de 5 kilometer naar het dalstation te voet. Daar aangekomen, zie ik dat de fiets gewoon mee had gemogen in de gondel. Verder zie ik 2 volledig bepakte vakantiefietsen daar geparkeerd staan. Dat zou ik toch niet durven…

Het gondelritje begint met een schitterend uitzicht op Trapani en omgeving, tot ongeveer halverwege alles verdwijnt in de mist. Dit zorgt ook boven gekomen voor een mistroostige sfeer in het plaatsje . De ommuurde stad is een wirwar van smalle, steile voetgangersstraatjes met veel toeristenwinkeltjes. Het is best leuk, maar mede door het mistige weer, ben ik niet echt onder de indruk (zie filmpje hoe het er met mooi weer uitziet). Dan maar wat troostvoer, in de vorm van een Arancini, ter plekke gemaakt door een prijswinnende meesterkok.

Bij het zien van deze arancini denk je al snel aan een bitterbal. Eigenlijk is dit het ook, maar dan op de Italiaanse manier, gevuld met risottorijst en mozzarella of andere vulling. Risotto balletjes zijn een specialiteit uit Sicilië. Arancini zijn gemaakt van afgekoelde risotto. Het vult goed, want na het verorberen van 1 zo’n bal, heb ik de hele middag geen honger meer.

Ik rep mij naar beneden, waar het zonnig is en breng nog wat tijd door in het historisch centrum van Trapani, gelegen op een rotspunt die in zee uitsteekt. Het blijkt een aangenaam, ruim opgezet stadje met een mooi centro historico en vestingwerken aan de waterkant. Ook is het de vertrekhaven van veerdiensten van eilanden waar ik nog nooit van gehoord had.